“… به کدام راه برویم؟ گفت، به راه بیابان ادوم” )دوم پادشاهان ۳ : ۸ )
ای کاش یهوشافاط با شنیدن چنین پیشنهادی نخست با خداوند خلوت
میکرد و میگفت: “پرودگارا در این باره چه کنم؟”
اما چون او با بیایمانان پیوند داشت، با آنها همراه شد. متاسفانه بسیاری از
مسیحیان پر از روح نیز چنین میکنند. گاهی حضور روح و بیداری روحانی در
ایماندران کمرنگ میشود. در چنین شرایطی یکی به آنها میگوید: “من هم در
جلسات کلیسا شرکت میکنم. ما هم ایمانداریم.”
و در نتیجه شخص ایماندار به جریانات غیر الهی پیوند میخورد و دیری
نمیپاید که آنچه از خدا داشت، از دست برود.
به رای آنها توجه نکنید بلکه در راهی که خداوند برای شما باز کرده است، امین
بمانید. شما میدانید شهروند کجا هستید و میدانید به چه کسی تعلق دارید.
با قدرتی که از دعا مییابید، در راه خداوند پایداری کنید. اجازه ندهید صدای
غریبهها، شما را به بیراهه بکشاند.
آنها در باره تفریحات خود میگویند: اشکالی ندارد.
در جایگاه یک ایماندار، الزام روحالقدس را حس خواهید کرد. در چنین
شرایطی با آنها همراه و همگام نشوید. از راههای آنها دور بمانید.
کشیش فیروز خانجانی